Tag: μουσεία
«Με τις ψηφιοποιημένες συλλογές μας, μπορούμε να βοηθήσουμε τους ανθρώπους να είναι αναστοχαστικοί, δημιουργικοί. Βασική προϋπόθεση είναι ότι η πολιτιστική κληρονομιά είναι κοινή ιδιοκτησία όλων και ότι ο καθένας από εμάς μπορεί να τη χρησιμοποιήσει για ακριβώς αυτό που ονειρεύεται. Ο ρόλος μας είναι να διευκολύνουμε τη δημόσια χρήση της πολιτιστικής κληρονομιάς για μάθηση, δημιουργικότητα και καινοτομία. Σήμερα, η μάθηση συμβαίνει με αμοιβαιότητα. Είμαστε όλοι μέρος του ιστού. Σχηματίζουμε ο ένας τον άλλο» Mikkel Bogh, Διευθυντής της Εθνικής Πινακοθήκης της Δανίας (SMK)
Η κοινότητα της Ανοικτής Πρόσβασης στα GLAMS (Galleries, Libraries, Archives, Museums), δηλαδή στους οργανισμούς τέχνης και μνήμης, δραστηριοποιείται εδώ και μια δεκαετία περίπου στην ανοικτή διάθεση των ψηφιοποιημένων συλλογών μουσείων και αρχείων παγκοσμίως. Κύριος στόχος είναι η διευκόλυνση της δημόσιας χρήσης της πολιτιστικής κληρονομιάς, την οποία θεσμικά οι φορείς μνήμης διαφυλάσσουν, μελετούν και διαχειρίζονται. Ολοένα και περισσότερα μουσεία «ανοίγουν» τις συλλογές τους στο διαδίκτυο, διαθέτοντας υψηλής ανάλυσης φωτογραφίες και το επιστημονικό τους έργο μέσω της τεκμηρίωσης και των μεταδεδομένων που τις συνοδεύουν.
Η πιο πρόσφατη προσθήκη στην αβάν-γκαρντ αυτή της ανοικτότητας είναι το Μουσείο Τέχνης του Κλίβελαντ, στο Οχάιο των Ηνωμένων Πολιτειών, το οποίο πρόσφατα ανακοίνωσε ότι είναι ένας φορέας Ανοικτής Πρόσβασης. Με την απόφασή του να προσφέρει με ανοικτές άδειες 30 χιλιάδες ψηφιοποιημένα τεκμήρια και τα μεταδεδομένα άλλων 60 χιλιάδων τεκμηρίων, το Μουσείο στοχεύει στη διάχυση της γνώσης σε παγκόσμιο επίπεδο και στο διαμοιρασμό της παγκόσμιας, κοινής μας πολιτιστικής κληρονομιάς.
Επιλέγοντας να διαθέσει το περιεχόμενό του με την άδεια Creative Commons 0 ή CC0 (Παγκόσμια Εκχώρηση ως Κοινό Κτήμα) το Μουσείο επιτρέπει το διαμοιρασμό, τη δημιουργική επανάχρηση, την τροποποίηση και το remix των υψηλής ανάλυσης φωτογραφιών των έργων τέχνης της συλλογής του, καθώς και των μεταδεδομένων τους. Η επιλογή της συγκεκριμένης άδειας, η οποία θεωρείται βέλτιστη πρακτική για την Ανοικτή Πρόσβαση σε δημόσια δεδομένα, βασίζεται στην πεποίθηση των ανθρώπων του Μουσείου ότι η πολιτιστική κληρονομιά ανήκει σε όλους μας, σε έναν παγκόσμιο «δημόσιο χώρο» ανεξαρτήτως γεωγραφίας και περιορισμών.
Όπως δηλώνει ο διευθυντής του Μουσείου, William Griswold «Εάν στόχος μας είναι να κάνουμε τις σπουδαίες και σφαιρικές συλλογές του μουσείου – συλλογές τέχνης από κάθε εποχή και από κάθε γωνιά της γης – καθολικά προσβάσιμες και δωρεάν σε κοινό κάθε ηλικίας, ανεξάρτητα από το πού ζουν και εάν στόχος μας είναι να διευκολύνουμε τη διάδοση της γνώσης, εάν είμαστε αφοσιωμένοι στη διαφάνεια, στην καλλιέργεια της δημιουργικότητας, στην εμπλοκή των κοινοτήτων μέσα και πέρα από την περιοχή μας, τότε δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα που μπορούσαμε να κάνουμε με μεγαλύτερο αντίκτυπο».
Στην Ανοικτή Πρόσβαση στις συλλογές Ευρωπαϊκών οργανισμών μνήμης και πολιτισμού στοχεύει και το έργο Europeana Common Culture, στο οποίο το ΕΚΤ συμμετέχει ως εθνικός συσσωρευτής με το SearchCulture.gr. Το έργο ξεκίνησε αυτόν τον μήνα (Ιανουάριος 2019) με την εναρκτήρια συνάντηση των εθνικών παρόχων στη Ρίγα και θα διαρκέσει 2 έτη. Το συντονίζει το Europeana Foundation και συμμετέχουν 24 πάροχοι/συσσωρευτές από την Ευρώπη. Στοχεύει στην αύξηση του περιεχομένου Ανοικτής Πρόσβασης στην ευρωπαϊκή ψηφιακή βιβλιοθήκη, στη βελτίωση του περιεχομένου της, στη συνεργασία των εθνικών συσσωρευτών, την εναρμόνιση πολιτικών, τεχνολογιών και υποδομών του δικτύου και τη συνολικότερη διάχυση του έργου της Europeana.
Το SearchCulture.gr θα συγκεντρώσει ακόμα περισσότερο περιεχόμενο το οποίο θα διοχετεύσει στη Europeana, εμπλουτισμένο και ποιοτικό. Ειδικά ως προς τον άξονα της ανοικτότητας, το ΕΚΤ θα αυξήσει κατά 10% το εντελώς ανοικτό περιεχόμενο στον ελληνικό, αλλά και τον ευρωπαϊκό συσσωρευτή, ενώ θα αυξήσει κατά 200.000 τεκμήρια το περιεχόμενο που θα προσφέρεται με άλλες άδειες Creative Commons, οι οποίες μπορεί να είναι λιγότερο «ανοικτές» ως προς την CC0, αλλά επίσης επιτρέπουν την εκπαιδευτική ή τη δημιουργική επανάχρηση, είτε με αναφορά του δημιουργού, είτε για όλες τις χρήσεις πλην της εμπορικής.
Πρόκειται για ένα φιλόδοξο έργο ανοικτότητας στο χώρο του πολιτισμού το οποίο θα βοηθήσει, όπως και το Μουσείο του Κλίβελαντ, στη δημιουργία ενός τεχνικά, σημασιολογικά και εννοιολογικά διασυνδεδεμένου δημόσιου χώρου πολιτιστικών δεδομένων στην Ευρώπη και τον κόσμο.
Εικόνα: The Large Plane Trees (Road Menders at Saint-Rémy), 1889. Vincent van Gogh (Dutch, 1853-1890). The Cleveland Museum of Art, Gift of the Hanna Fund 1947.209
January 30, 2019
Το Παρατηρητήριο ENUMERATE αποτελεί μέρος της Europeana και παρέχει μια αξιόπιστη πηγή στατιστικών στοιχείων για την ψηφιοποίηση, την ψηφιακή διατήρηση και την ηλεκτρονική πρόσβαση στην πολιτιστική κληρονομιά στην Ευρώπη. Η πιο πρόσφατη έρευνα έγινε τον Ιούνιο του 2017, είναι η πέμπτη στη σειρά που υλοποίησε το Παρατηρητήριο και τα αποτελέσματά της είναι διαθέσιμα εδώ.
Η έρευνα, η οποία στην Ελλάδα πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με το Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης (ΕΚΤ) που είναι ο εθνικός συντονιστής της Δράσης, απευθυνόταν σε αρχεία, βιβλιοθήκες, μουσεία, πινακοθήκες, οπτικοακουστικές συλλογές και αρχεία, όπως ταινιοθήκες, καθώς και φορείς υπεύθυνους για μνημεία και αρχαιολογικούς χώρους. Όπως αναφέρεται και στην εισαγωγή της απολογιστικής έκθεσης της έρευνας, η συμμετοχή της Ελλάδας σε αυτόν τον κύκλο έρευνας αυξήθηκε σημαντικά, ενώ κομβικός είναι ο ρόλος των εθνικών συντονιστών για την επιτυχημένη συμμετοχή και την ευαισθητοποίηση του κλάδου για τη σημασία των εθνικών στατιστικών και δεικτών, γεγονός που μας καθιστά περήφανους.
Ορισμένα ενδιαφέροντα στοιχεία που προκύπτουν από την έρευνα είναι και τα εξής:
- Το 82% των φορέων του δείγματος διαθέτει ψηφιακή συλλογή ή ασχολούνται με δραστηριότητες ψηφιοποίησης.
- Το 42% των ιδρυμάτων έχει γραπτή ψηφιακή στρατηγική.
- Ο πιο πολυπληθής τύπος αντικειμένου στις συλλογές των ιδρυμάτων είναι το κείμενο (αποτελώντας το 89% επί του συνόλου των αντικειμένων των συλλογών), όπως και τα δισδιάστατα γραφικά (2D) (αποτελώντας επίσης το 89%) και ακολουθεί το αρχειακό υλικό το οποίο αντιπροσωπεύει το 74% των αντικειμένων των συλλογών
- 58% του υλικού πολιτιστικής κληρονομιάς έχει τεκμηριωθεί σε κάποιο σύστημα διαχείρισης περιεχομένου.
- 59% του υλικού είναι born digital, δηλαδή έχει δημιουργηθεί εξαρχής σε ψηφιακή μορφή.
Όσον αφορά την προσβασιμότητα στην τεκμηρίωση του πολιτιστικού περιεχομένου, μόνο το ήμισυ (51%) των περιγραφικών μεταδεδομένων των αντικειμένων των συλλογών διατίθεται δημόσια και ανοικτά στο διαδίκτυο. Οι βιβλιοθήκες βρίσκονται στο υψηλότερο σημείο του δείκτη αυτού (76%), ενώ τα μουσεία έχουν το χαμηλότερο ποσοστό (33%).
Ενδιαφέρον έχουν και τα αποτελέσματα ανά χώρα του δείκτη διαδικτυακής προσβασιμότητας σε συλλογές πολιτιστικής κληρονομιάς, στα οποία η Ελλάδα βρίσκεται στην 14η (μεταξύ 22 χωρών) με ποσοστό περιγραφικών μεταδεδομένων που διατίθενται δημόσια στο διαδίκτυο μόνο στο 3.02%. Αυτό το ποσοστό είναι λίγο αποθαρρυντικό αν σκεφτεί κανείς την τεράστια δημόσια επένδυση σε ψηφιοποίηση και ανοικτή διάθεση που έχει γίνει με τα διάφορα προγράμματα ΕΣΠΑ.
Σχετικά με τα νέα κανάλια διανομής πολιτιστικού περιεχομένου που χρησιμοποιούν οι φορείς, αναμένεται ουσιαστική αύξηση κατά τα επόμενα δύο χρόνια στη χρήση των social media, της Wikipedia και των διεθνών και εθνικών συσσωρευτών.
Ενδιαφέρον επίσης είναι και το γεγονός ότι μόνο οι μισοί φορείς των ερωτηθέντων (45%) έχουν εφαρμόσει κάποια λύση για μακροχρόνια διατήρηση του υλικού τους βάσει διεθνών προτύπων για την ψηφιακή διατήρηση. Αυτό το γεγονός καθιστά ακόμα πιο ουσιαστική τη συμβολή του ΕΚΤ στην εφαρμογή προτύπων, όπως έγινε με την Υπηρεσία Ελέγχου Ποιότητας Περιεχομένου και Συμμόρφωσης με Προδιαγραφές Διαλειτουργικότητας (Validator) στο πλαίσιο των Προσκλήσεων 31 και 31.2 σε συνεργασία με το ΕΠ “Ψηφιακή Σύγκλιση” (ΕΣΠΑ).
Βρείτε αναλυτικά τα αποτελέσματα της έρευνας ENUMERATE στη σελίδα του Παρατηρητηρίου στη Europeana, τα raw data εδώ καθώς και τα αποτελέσματα ανά δείκτη.
Σημειώνεται ότι οι δείκτες ψηφιακής κληρονομιάς παρέχουν στατιστικά στοιχεία σχετικά με διάφορες πτυχές της ψηφιοποίησης, ψηφιακής διατήρησης και διάθεσης της ψηφιακής πολιτιστικής κληρονομιάς και κατηγοριοποιούνται σε τέσσερις βασικούς άξονες: προσφορά, ζήτηση, οικονομία και βιωσιμότητα.
December 19, 2018
Η έννοια της Ανοικτής Πρόσβασης είναι συνδεδεμένη με την επιστήμη- στο χώρο του πολιτισμού μεταφράζεται ανάλογα με το πεδίο εφαρμογής. Για τα μουσεία, εδώ και μερικές δεκαετίες η έννοια της προσβασιμότητας συνδέθηκε με τη φυσική και διανοητική πρόσβαση στο χώρο και στο περιεχόμενο του μουσείου. Η Διεθνής Επιτροπή Μουσείων (ICOM) ορίζει τα μουσεία ως «μη κερδοσκοπικά, μόνιμα όργανα στην υπηρεσία της κοινωνίας και της ανάπτυξής της, ανοικτά στο κοινό, τα μουσεία συλλέγουν, συντηρούν, μελετούν, επικοινωνούν και εκθέτουν την υλική και άυλη κληρονομιά της ανθρωπότητας και του περιβάλλοντος της για σκοπούς εκπαίδευσης, σπουδής και απόλαυσης “(2007).
Μέχρι πρόσφατα, η έννοια της ανοικτής πρόσβασης αφορούσε μόνο στην άρση των εμποδίων που περιορίζουν το δημόσιο, κοινωφελή ρόλο τον οποίο τα μουσεία έχουν στη ζωή μιας κοινότητας. Αυτοί οι φραγμοί μπορεί να είναι φυσικοί, αισθητικοί, πνευματικοί, οικονομικοί, πολιτιστικοί, συναισθηματικοί, συμπεριφορικοί ή απλά έλλειψη πληροφορίας. Τα φυσικά εμπόδια αντιμετωπίστηκαν στα τέλη του προηγούμενου αιώνα νομοθετικά, με θέσπιση νόμων για την Προσβασιμότητα, όπως πχ με το Disability Discrimination Act 1995 (c 50) στη Μ. Βρετανία, στο πλαίσιο του οποίου έγιναν σημαντικά έργα βελτίωσης της προσβασιμότητας σε ιστορικά κτήρια, μουσεία και βιβλιοθήκες.
Οι αρχές της προσβασιμότητας επεκτάθηκαν και σε επίπεδο πολιτικής εκθέσεων, μουσειολογικής ερμηνείας, ψηφιακών υπηρεσιών κ.α. Τα ίδια τα έργα, αλλά και οι λεζάντες τους, κατέβηκαν στο σωστό ύψος για θέαση από επισκέπτες σε αναπηρικά αμαξίδια ή από το ύψος ενός παιδιού, οι ηχητικοί οδηγοί και τα πολυμεσικά ερμηνευτικά συστήματα μεταφράστηκαν στη BSL (Βritish Sign Language) και σε Braille, όπου είχε εφαρμογή, ακόμα και η διανοητική πρόσβαση βελτιώθηκε με κατευθυντήριες γραμμές για συγγραφή ερμηνευτικού περιεχομένου σε επίπεδο κατανόησης 14 ετών για το γενικό κοινό και εγκεκριμένο μέγεθος γραμματοσειράς το 16 (για άτομα με περιορισμένη όραση). Θυμάμαι ότι το 2003 στην TATE όλη η ομάδα που είχε επαφή με το κοινό εκπαιδευτήκαμε σε τεχνικές «προσβάσιμης επικοινωνίας» (access training) και τεχνικές ‘oral description’, μια μέθοδο περιγραφής ενός έργου τέχνης σε άτομα με περιορισμούς όρασης. Η προσβασιμότητα δεν αφορούσε μόνο άτομα με ειδικές ανάγκες, αλλά και μετανάστες, απομονωμένες ethnic κοινότητες, έφηβες μητέρες και άλλες ευπαθείς ομάδες, για τις οποίες πραγματοποιήθηκαν εκτεταμένα outreach και diversity προγράμματα για να τους προσκαλέσουν να έρθουν και να διαδράσουν με το περιεχόμενο και τους χώρους του μουσείου. Ακόμα και οι τουρίστες αντιμετωπίστηκαν ως ευπαθής ομάδα, με την έννοια ότι είναι σε μια ξένη χώρα και έχουν το δικαίωμα πρόσβασης, ειδικά σε μουσεία με περιεχόμενο που προέρχεται πολιτιστικά από τις χώρες τους[1].
Η βελτίωση της πρόσβασης στα μουσεία, ενσωματώνοντας την ένταξη και την ποικιλομορφία, προϋποθέτει τη χρήση δημιουργικών ιδεών για την αντιμετώπιση των φυσικών, πνευματικών και κοινωνικών εμποδίων που εμποδίζουν τους πολίτες να επωφεληθούν από τις υπηρεσίες ενός μουσείου. Οι βασικές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν τα μουσεία κυμαίνονται από την τήρηση των νομοθετικών απαιτήσεων των διατηρητέων κτιρίων μέχρι την κατανόηση και την κάλυψη των διαφορετικών αναγκών διαφορετικών ανθρώπων. Στις προκλήσεις αυτές ήρθε να προστεθεί η πρόκληση του ψηφιοποιημένου περιεχομένου που διαθέτουν τα μουσεία στο διαδίκτυο.
Από τη μια, η πώληση των δικαιωμάτων αναπαραγωγής των έργων των μουσείων πρόσφερε έναν σημαντικό οικονομικό πόρο, ειδικά την εποχή μείωσης των κρατικών επιδοτήσεων και πίεσης για ελεύθερη είσοδο, που ευθυγραμμίζεται με τη νομοθεσία για προσβασιμότητα σε πολιτιστικό περιεχόμενο.
Από την άλλη, όλο και πιο συχνά, χρηματοδοτική προϋπόθεση για έργα ψηφιοποίησης ή προϋπόθεση διάθεσής τους σε συσσωρευτές όπως η Europeana είναι να δίνουν τα μουσεία ανοικτά τα μεταδεδομένα τους και τις εικόνες προεπισκόπησης, αλλά και τα ψηφιακά αρχεία υψηλής ανάλυσης, τα οποία ήταν, μέχρι πρόσφατα, το κατεξοχήν «προϊόν» των μουσείων, για χρήση σε εκδόσεις, καταναλωτικά προϊόντα, σουβενίρ κ.α.. Εδώ και χρόνια υπάρχει ένας διεθνής διάλογος στην κοινότητα των μουσείων για την Ανοικτή Πρόσβαση σε ψηφιακό περιεχόμενο, με ένθερμους υποστηρικτές και σκεπτικιστές να αντιπαραβάλλουν επιχειρήματα.
Οι αρχές της Ανοικτής Πρόσβασης όπως διατυπώνονται για το επιστημονικό περιεχόμενο ευθυγραμμίζονται με τους γενικούς στόχους των μουσείων – δηλαδή τη βελτίωση της εκπαίδευσης και της διαφύλαξης της πολιτιστικής κληρονομιάς – επειδή η βελτίωση της πρόσβασης στις συλλογές τους είναι τόσο σημαντική για την προώθηση αυτών των στόχων. Πολλά μουσεία εναρμονίστηκαν και εισήγαγαν πολιτικές, όπως π.χ. το Metropolitan[2] στη Νέα Υόρκη, «απελευθερώνοντας» όπως είπαν στην επικοινωνιακή τους καμπάνια 200.000 έργα τέχνης που ανήκουν στο ‘public domain’. Το Rijksmuseum στην Ολλανδία δεσμεύτηκε να ψηφιοποιήσει όλες τις συλλογές του (ένα εκατομμύριο έργα τέχνης) μέχρι το 2020. Σήμερα υπάρχουν 200.000+ έργα τέχνης στον δημόσιο τομέα και 40.000 + έργα τέχνης με πνευματικά δικαιώματα διατίθενται ηλεκτρονικά. Εάν ένα έργο τέχνης εμπίπτει στην κατηγορία περιορισμού (π.χ. αν ζει ο καλλιτέχνης του ή δεν έχουν περάσει 70 χρόνια από το θάνατό του) το μουσείο επιχειρεί να συνάψει συμφωνία με τον καλλιτέχνη / κάτοχο πνευματικών δικαιωμάτων για να επιτρέψει τη δημοσίευση μιας εικόνας υψηλής ανάλυσης στον ιστότοπό του.
Τα περισσότερα μουσεία όμως χρησιμοποιούν μια από τις πιο «κλειστές» άδειες χρήσης Creative Commons. Οι πιο κλειστές άδειες επιτρέπουν τη χρήση, με αναφορά του δημιουργού, αλλά δεν επιτρέπουν εμπορική χρήση ή παράγωγα έργα, δηλαδή επιτρέπεται η χρήση μόνο για προσωπική απόλαυση ή εκπαιδευτικό σκοπό. Και ενώ η εμπορική χρήση είναι πιο εύκολη να δικαιολογηθεί ως περιορισμός, η απαγόρευση παράγωγων αποτελεί ζήτημα συζήτησης στην κοινότητα των μουσείων.
Από τη μια, ο περιορισμός των δικαιωμάτων λήψης και επανάχρησης (download and remix) αναιρεί στην ουσία την ανοικτή πρόσβαση σε μουσειακό ψηφιακό περιεχόμενο, περιορίζοντας τη διαδραστικότητα με το ψηφιακό αρχείο. Με τον όρο “διαδραστικότητα” αναφερόμαστε στην οπτική, απτική και δημιουργική αλληλεπίδραση (όπως η χρήση φωτογραφιών ή μοντέλων του αντικειμένου σε έργα τέχνης ή τη διδασκαλία) με το αντικείμενο. Πιο συγκεκριμένα, η διαδραστικότητα μπορεί να περιλαμβάνει ενέργειες όπως η προβολή, η μελέτη, η μεγέθυνση, η περιστροφή, η εκτύπωση, η ενσωμάτωση σε άλλα δημιουργικά παράγωγα κ.ο.κ. Εάν τα μουσεία έχουν πραγματικά δεσμευτεί να ανοίξουν την πρόσβαση στις συλλογές τους και να εξυπηρετούν τις ανάγκες του κοινού, θα πρέπει επίσης να δεσμευτούν για τη βελτίωση της αλληλεπίδρασης με ψηφιοποιημένα αντικείμενα, αξιοποιώντας πλήρως την ευελιξία που προσφέρουν οι τεχνολογίες αυτές.
Από την άλλη, οι επιμελητές των μουσειακών συλλογών, οι οποίοι αναπτύσσουν σχέσεις «μητρότητας» με τα έργα, επειδή τα μελετούν και τα φροντίζουν για χρόνια, φοβούνται και τον «διασυρμό» της ακεραιότητας του έργου, όταν αυτό γελοιοποιείται ή παραποιείται, όπως, για παράδειγμα οι τουριστικές αφίσες της Mona Lisa με τσιγάρα ή άλλες παραποιητικές προσθήκες μέσω Photosphop. Αυτή η ομάδα είναι και η πιο διακαείς υποστηρικτές του περιορισμού της Ανοικτής Πρόσβασης. Ένα άλλο επιχείρημα που ακούγεται εναντίον της Ανοικτής Πρόσβασης είναι και περιπτώσεις κατάχρησης ανοιχτά προσβάσιμων ψηφιακών αρχείων στην στρατευόμενη και πολιτικοποιημένη τέχνη, όπως η χρήση art-right memes (memes[3] που προέρχονται από το χώρο της ακραίας δεξιάς ή άλλα παρόμοια προβληματικά δημιουργικά έργα).
Τα μουσεία που ανοίγουν τις συλλογές τους όμως, όπως το Rijks, βλέπουν σημαντικά οφέλη σε brand capital (επικοινωνιακό κεφάλαιο), με νέες συνεργασίες με τον ιδιωτικό τομέα, μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα και επισκεψιμότητα τόσο στον ιστότοπο, όσο και στο φυσικό χώρο του μουσείου.
H Έλενα Λαγούδη είναι μουσειολόγος, με εμπειρία σε ψηφιακή διαχείριση, κυρίως από εθνικές συλλογές στην Αγγλία, όπως η National Gallery και η TATE. Σήμερα εργάζεται στο ΕΚΤ με την ομάδα που αναπτύσσει υπηρεσίες νέφους για Μουσεία, Αρχεία και Βιβλιοθήκες.
Αναφορές
https://siarchives.si.edu/sites/default/files/…/2016_03_10_OpenCollections_Public.pdf last accessed on November 15, 2017
https://www.metmuseum.org/about-the-met/policies-and-documents/image-resources last accessed on November 15, 2017
https://wiki.creativecommons.org/wiki/Creative_Commons_and_Open_Access last accessed on November 15, 2017
https://creativecommons.org/2010/02/05/the-brooklyn-museum/ last accessed on November 15, 2017
http://ikee.lib.auth.gr/record/282488?ln=el last accessed on November 15, 2017
Υποσημειώσεις
[1] https://www.westminster.ac.uk/research/research-excellence-framework-2014/research-impact/museums-galleries-and-the-international-visitor-experience last access on November 15, 2017
[2] https://www.metmuseum.org/about-the-met/policies-and-documents/image-resources last accessed on November 15, 2017
[3] Η λέξη meme είναι μια συντομογραφία του mimeme (από την Αρχαία Ελληνική λέξη μίμημα, μιμεϊσθαι) δημιουργημένη από τον Βρετανό εξελικτικό βιολόγο Richard Dawkins στο βιβλίο του The Selfish Gene (1976) ως έννοια για συζήτηση των εξελικτικών αρχών στην εξήγηση της διάδοσης ιδεών και πολιτιστικών φαινομένων. Σήμερα σημαίνει μια ιδέα, συμπεριφορά ή στυλ που εξαπλώνεται από άτομο σε άτομο μέσα σε μια κουλτούρα – συχνά με σκοπό να μεταφέρει ένα συγκεκριμένο φαινόμενο, θέμα ή νόημα που αντιπροσωπεύει το meme.
Εικόνα: Two Men Contemplating the Moon, Caspar David Friedrich (German, Greifswald 1774-1840 Dresden), ca.1825-1830, the MET.
November 16, 2017
Τρία νέα περιοδικά έρχονται να προστεθούν από τις αρχές του 2015 στην ηλεκτρονική εκδοτική δραστηριότητα του Εθνικού Κέντρου Τεκμηρίωσης. Πρόκειται για τα περιοδικά: «Σύγκριση», «Μουσείο Μπενάκη», και «Διάλογοι!»
Το περιοδικό Σύγκριση / Comparaison / Comparison εκδίδεται από την Ελληνική Εταιρεία Γενικής και Συγκριτικής Γραμματολογίας και δημοσιεύει μελέτες με θέμα τη σύγκριση της ελληνικής λογοτεχνίας με ξένες λογοτεχνίες και με τις καλές τέχνες. Το περιοδικό είναι ετήσιο και εκδίδεται στην αρχή κάθε χρονιάς.
Το περιοδικό δέχεται για δημοσίευση ανέκδοτα κείμενα (μελέτες και βιβλιοκρισίες), συναφή με το αντικείμενό του, στην ελληνική, αγγλική ή γαλλική γλώσσα, αλλά εξετάζει κατά περίπτωση και υποβολές σε άλλες γλώσσες. Τα κείμενα υποβάλλονται μόνο ηλεκτρονικά, μέσω της σελίδας του περιοδικού. Περισσότερα από 50 άρθρα διατίθενται προς το παρόν με Ανοικτή Πρόσβαση στο διαδίκτυο ενώ το περιεχόμενο θα εμπλουτίζεται σταδιακά και μέσω της ψηφιοποίησης των παλαιότερων έντυπων τευχών.
Η δεύτερη συνεργασία του Εθνικού Κέντρου Τεκμηρίωσης είναι με το Μουσείο Μπενάκη για την έκδοση σε ηλεκτρονική μορφή του ετήσιου επιστημονικού περιοδικού του. Το περιοδικό εκδίδεται από το 2001 και στόχο έχει την προβολή των συλλογών του Μουσείου και την προώθηση της επιστημονικής έρευνας που συντελείται με επίκεντρο τις συλλογές του Μουσείου. Στο περιοδικό περιλαμβάνονται πρωτότυπες επιστημονικές μελέτες με θέμα ή σημείο αφετηρίας αντικείμενα ή αρχεία των συλλογών του, καθώς και τα ετήσια πεπραγμένα των ερευνητικών του τμημάτων.
Στις σελίδες του φιλοξενούνται ελληνικά και ξενόγλωσσα κείμενα, τα οποία συνοδεύονται από αγγλική ή ελληνική περίληψη, αντίστοιχα. Δεδομένου ότι το υλικό του Μουσείου είναι ποικίλο, διαχρονικό και διαπολιτισμικό, το περιοδικό κατά συνέπεια ενισχύει τον διάλογο ανάμεσα στα γνωστικά πεδία της Αρχαιολογίας, της Λαογραφίας, της Κοινωνικής Ανθρωπολογίας, της Μουσειολογίας, της Ιστορίας, της Ιστορίας της Τέχνης, της Ιστορίας της Αρχιτεκτονικής. Σήμερα πια το περιοδικό “Μουσείο Μπενάκη” έχει καθιερωθεί ως ένα διεθνούς επιπέδου επιστημονικό βήμα για επιστήμονες όλων των παραπάνω κλάδων.
Σε τακτική βάση, ως παραρτήματα του περιοδικού, δημοσιεύονται μονογραφίες, επιστημονικοί κατάλογοι συλλογών και τα πρακτικά επιστημονικών συναντήσεων (ημερίδες, συνέδρια) που διοργανώνει το Μουσείο.
Η συνεργασία με το Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης (ΕΚΤ), σηματοδοτεί μία νέα εποχή για το περιοδικό: τα παλαιότερα αλλά και τα επόμενα τεύχη του περιοδικού Μουσείο Μπενάκη, όπως και τα παραρτήματά του θα κυκλοφορούν, παράλληλα με την έντυπη έκδοσή τους, και ηλεκτρονικά, προσφέροντας έτσι εύκολη πρόσβαση τόσο στην επιστημονική κοινότητα, όσο και στο ευρύτερο κοινό.
Το τρίτο από τα νέα περιοδικά της ηλεκτρονικής υπηρεσίας εκδόσεων του ΕΚΤ είναι το «Διάλογοι! Θεωρία και Πράξη στις Επιστήμες της Αγωγής και Εκπαίδευσης» το οποίο εκδίδεται από το Τμήμα Επιστημών Προσχολικής Αγωγής και Εκπαίδευσης (Τ.Ε.Π.Α.Ε) του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Το «Διάλογοι!» είναι ένα νέο περιοδικό που ξεκινά τώρα την εκδοτική του πορεία με σκοπό τη δημιουργία ενός φόρουμ επιστημονικού διαλόγου για τη διάδοση της επιστημονικής γνώσης που παράγεται στον ελληνικό και διεθνή χώρο της προσχολικής και σχολικής αγωγής και εκπαίδευσης. Το περιοδικό στοχεύει στη δημοσίευση πρωτότυπων ερευνών, οι οποίες κυρίως προωθούν τη σύνδεση της έρευνας με την εκπαιδευτική πράξη καθώς και εργασιών επισκόπησης σημαντικών θεμάτων της εκπαίδευσης. Εκτός της επιστημονικής αρθρογραφίας, το περιοδικό θα φιλοξενεί παρουσιάσεις και εργασίες νέων ερευνητών, καινοτόμων προγραμμάτων, καθώς και συνεντεύξεις και ανταποκρίσεις από συνέδρια και ημερίδες που άπτονται της θεμάτων της προσχολικής και σχολικής εκπαίδευσης.
Και τα τρία περιοδικά βασίζονται στην ομότιμη αξιολόγηση και είναι ανοικτής πρόσβασης. Τα προηγούμενα τεύχη των εκδόσεων στην έντυπη μορφή τους θα μεταφορτώνονται σταδιακά στο επόμενο διάστημα.
Η ηλεκτρονική έκδοση των περιοδικών «Σύγκριση», «Μουσείο Μπενάκη», και «Διάλογοι!» πραγματοποιείται από το Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης (ΕΚΤ). Η ανάπτυξη του ηλεκτρονικού περιβάλλοντος έκδοσης, που αφορά τις τεχνικές, λειτουργικές και εικαστικές παραμετροποιήσεις του λογισμικού OJS, καθώς και οι απαραίτητες υποστηρικτικές υπηρεσίες για την ηλεκτρονική διάθεση του περιοδικού στο σύνολό του (οργάνωση και προτυποποιημένη διάθεση μεταδεδομένων, ψηφιοποιήσεις παλαιών τευχών, εκπαίδευση, προτυποποίηση εκδοτικών διαδικασιών, παραμετροποίηση ηλεκτρονικού περιβάλλοντος περιοδικού κ.λπ.) πραγματοποιήθηκαν από την ομάδα ηλεκτρονικών εκδόσεων του ΕΚΤ.
Το ΕΚΤ παρέχει το ολοκληρωμένο ηλεκτρονικό εκδοτικό περιβάλλον ΕΚΤ ePublishing στη δικτυακή του υποδομή και υποστηρίζει τους συνεργαζόμενους εκδότες για τη συνέχιση της ηλεκτρονικής έκδοσης των εκδόσεών τους. Κοινοί στόχοι του ΕΚΤ και των συνεργαζόμενων φορέων είναι η ανάδειξη και διατήρηση του επιστημονικού περιεχομένου των περιοδικών, η ενίσχυση της πρόσβασης σε αυτά και η ανοικτή διάθεσή τους για ερευνητικούς και εκπαιδευτικούς σκοπούς.
Σύνδεσμοι:
Η υπηρεσία ηλεκτρονικών εκδόσεων του ΕΚΤ
http://epublishing.ekt.gr/
Το περιοδικό Σύγκριση / Comparaison / Comparison
http://www.comparison-gcla.org
Το Περιοδικό Μουσείο Μπενάκη
http://benakijournal.org/index.php/benaki/index
Το Περιοδικό Διάλογοι!
http://www.dialogoi-journal.org/index.php/dialogoi/about/publishingPartners#publisher
February 20, 2015
